Op 15 augustus 2011 vertoonde Juno verschijnselen alsof ze in de hoogtijdagen van de loopsheid zat. Op het werk loeien naar de hondjes (die er toen niet waren) van de buren. Die verschijnselen klopten niet met haar loopsheidcyclus, dus we hielden haar heel goed in de gaten. Met doekje kijken of er vloeiing kwam. Niet, tot amper. Dinsdags ietsje meer en ' s middags rook het niet goed. Naar de dierenarts. Baarmoederontsteking! Ze had geen koorts, was super fit, er niet ziek van. Geen uitstel, de volgende dag, de 17e is ze geopereerd. Natuurlijk vonden we het heel erg spannend, maar hadden veel vertrouwen in haar en het dierenartsteam.   

De operatie was prima verlopen. Eind middag mochten we haar halen. Maar in de bench had ze zich blijkbaar zo stierlijk verveeld en/of ze had honger! Ze had in een onbewaakt ogenblik het buisje opgegeten, wat onder het verbandje om haar poot zat. Had ze lekker wat te kauwen. De assistente schrok zich rot toen ze het buisje (gelukkig zat er geen naald meer in!) wilde verwijderen. Gezocht, niks te vinden. Foto gemaakt en ja hoor, in de maag, wat ze konden zien aan een minuscuul schroefje in één van de onderdeeltjes van het plastic infuusbuisje. De boef. Thuisgekomen ging ze veel slapen. De volgende dag wou ze alweer mee met de baas naar het werk, maar dat mocht niet. Ze snapte echt niet waarom niet. We  aaiden haar wat meer en we keken ook vaak naar haar buik als ze lekker op haar rug lag. Daar kon ze zelf niet bij want ze had 's woensdags in de auto gelijk een kap omgekregen. Ook de andere Newfjes mochten er niet aankomen van ons dus de bende werd wat gescheiden gehouden, tenzij we erbij waren.

Juno kreeg vaak een plakje ontbijtkoek. Dat vond ze me lekker. Tip voor andere Newfy's van Juno: moet je ook maar eens wat uitvreten (lees: opvreten) dan krijg je misschien ook wel veel ontbijtkoek! Elke morgen poepte ze en dan werd dit in een zakje gestopt en meegenomen en op een krant gelegd, vork erbij, fijngeprakt, loep erbij. Zo ging dat dagenlang waarbij elke dag wel een stukje onderdeel tevoorschijn kwam. Soms werd er een foto van gemaakt en gemaild naar de dierenarts en dan zuchtten we, nee, weer niet het cruciale onderdeeltje met het schroefje. Eindelijk, donderdags, een week na de operatie, kwamen er 3 stukjes uit, weer een kiekje, weer gemaild, gebeld en ja hoor, het stukje wat we wilden zien zat erbij. Daar zat namelijk een piepklein schroefje in. Toen konden we erom lachen. De ondeugd. Daarna mocht Juno nog 2 dagen ontbijtkoek eten om eventuele laatste restjes verwijderd te krijgen en was dat feestje voor haar voorbij. 

's Maandags moest (mocht) ze ook weer aan het werk. Ze was daar nl. voor de beveiliging. Als er iemand snel binnen wilde komen en bv. iets wilde jatten of zo, dan struikelde ie over haar, want ze lag vaak voor de deur. Dus ze had er een belangrijke functie! En dat op haar leeftijd!

Waar ze trouwens stevig van baalde was dat ze de zondag na de operatie niet mee mocht naar waterwerk. Bazin bleef met Björka bij haar thuis. Was ook wel gezellig, maar ze was toch liever gaan waterwerken. De keer erop mocht ze wel mee. Nou, heeerlijk, lekker weer spurten het water in.  Dat was weer feest!

Dus eind goed.....al goed!

Ze was voor ons zo'n speciale, heerlijke, wakkere, lieve, ondeugende, kwieke, aandoenlijke dame.

We hoopten nog lang van haar te mogen genieten samen met Björka, Yahto en Joy.

Helaas mocht dit nog maar bijna zeven maanden duren.